卧子激赏,故诗俱法唐音。竹垞初年亦然,康熙中叶始尚宋诗。盖自查悔余、吴孟举出,而诗格始大变。毛稚黄着白榆堂诗,陈卧子见而特诣之,复序其歊景楼诗。与陆
诸城李渔村侍读澄中,施愚山谓其诗豪逸清远,有诗人之风。康熙庚午,典云南乡试,着有滇南日记。其沅州山中闻鹧鸪一绝云:空山雨气散清秋,匹马王程不少留。怪尔声声行不得,七